Profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, wybitny uczony botanik, znakomity pedagog, wychowawca i publicysta. Główny organizator powołania Ligi Ochrony Przyrody, zaangażowany działacz w międzynarodowym ruchu ochrony przyrody. Władysław Szafer urodził się 23 lipca 1886 roku w Sosnowcu, wczesne dzieciństwo spędził w Mielcu. Do gimnazjum im. S. Konarskiego uczęszczał w Rzeszowie, które ukończył w 1905 roku. Następnie studiował nauki przyrodnicze, szczególnie botanikę, na uniwersytetach: we Wiedniu, w Monachium, a następnie we Lwowie. Działalność naukową rozpoczął w 1908 roku we Lwowie jako asystent prof. Mariana Raciborskiego, światowej sławy botanika, a zarazem jednego z pionierów ruchu ochrony przyrody w Polsce. Pod jego kierunkiem wykonał pracę doktorską i uzyskał tytuł doktora nauk przyrodniczych. Po przedwczesnej śmierci swojego mistrza w 1917 roku Władysław Szafer objął po nim Katedrę Systematyki i Geografii Roślin Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Jednocześnie powołano go na stanowisko dyrektora Instytutu Botanicznego, a także Ogrodu Botanicznego. Profesor Władysław Szafer był znakomitym nauczycielem i wychowawcą. Z niezwykłą umiejętnością przekazywał swą ogromną wiedzę. Był całym sercem oddany młodzieży, której wpajał umiłowanie przyrody i nawyk dbania o jej ochronę. Profesor Szafer prowadził gruntowne badania naukowe w różnych gałęziach nauk botanicznych, jak: florystyka, systematyka, geografia i socjologia roślin oraz paleobotanika. Przede wszystkim jednak rozwijał szeroką działalność w zakresie ochrony przyrody. W 1919 roku został wybrany na prezesa Tymczasowej Komisji Ochrony Przyrody, przekształconej w 1926 roku w Państwową Radę Ochrony Przyrody. Dzięki Profesorowi w 1953 został utworzony Instytut Botaniki PAN i Zakład Ochrony Przyrody PAN, którym kierował do 1961 roku. Uczony ten był prekursorem rozpowszechnionej teraz na całym świecie idei: ochrona przyrody - ochroną człowieka. Swoje badania naukowe prowadził również w parkach i rezerwatach przyrody.
Szczególną troską otaczał sędziwe drzewa, aleje i inne zabytki przyrody nieożywionej walcząc nieustannie o ich zabezpieczenie prawne. Z uwagi na to, iż był nie tylko botanikiem, ale i leśnikiem szczególnie bliskie jego sercu były drzewa i krzewy. Zwłaszcza kwiat azalii pontyjskiej, o którym mówił, że jest najpiękniejszym polskim kwiatem. Był współzałożycielem Ligi Ochrony Przyrody i inicjatorem stworzenia Parków Narodowych. W 1958 roku został członkiem honorowym Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów, a także członkiem Komisji Ekologicznej oraz Tymczasowego Komitetu Parków Narodowych. Profesor Szafer walczył o ochronę przyrody nie tylko słowem, ale i piórem. Publikował swe prace z zakresu ochrony przyrody w wydawnictwach ciągłych, czasopismach i prasie codziennej. Z około 700 pozycji opublikowanych prac Władysława Szafera 437 dotyczyło tylko ochrony przyrody.
Władysław Szafer był pierwszym wieloletnim redaktorem czasopisma popularnonaukowego - Chrońmy przyrodę ojczystą oraz rocznika - Ochrona Przyrody. Wyrazem uznania dla działalności Władysława Szafera było nadanie mu godności doktora honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego, Uniwersytetu Marii Skłodowskiej - Curie w Lublinie, Uniwersytetu Karola w Pradze. Odznaczony został Orderem Sztandaru Pracy I klasy, Krzyżem Komandorskim i Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej. Profesor dr Władysław Szafer zmarł 16 listopada 1970 roku w Krakowie. Pozostawił wielkie dzieło swego życia - organizację ochrony przyrody w Polsce zdolną do działania.